Φυσικά υπάρχει λύση και μάλιστα άμεση: να δίδονται τα ναρκωτικά δωρεάν στους αποδεδειγμένα τοξικομανείς με ιατρική επίβλεψη. Ένας ναρκομανής, που είχε τραυματίσει θανάσιμα μια κοπέλα για να την ληστέψει, πούλησε το κινητό τηλέφωνο που της απέσπασε για μόλις 20€. Κίνητρο: η αγορά της δόσης του· ένα ακόμη έγκλημα που το οφείλουμε στον πόλεμο κατά των ναρκωτικών. Πριν 100 χρόνια περίπου ποινικοποιήθηκαν τα ναρκωτικά σε Βρετανία και ΗΠΑ και ακολούθησε και ο υπόλοιπος κόσμος. Ο πόλεμος όμως κατά των ναρκωτικών ξεκίνησε στις ΗΠΑ πριν 40 χρόνια επί Προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον, με καταστροφικές συνέπειες για όλον τον πλανήτη: χιλιάδες νεκροί, αθρόες φυλακίσεις, διαφθορά, πολιτικές αποσταθεροποιήσεις, βία, σπατάλη δισεκατομμυρίων ευρώ κάθε χρόνο. Τι έφταιξε;
Ας το συζητήσουμε με την γλώσσα που καταλαβαίνουν αυτοί που αποφασίζουν σήμερα: την οικονομική. Όλος ο πόλεμος εναντίον των ναρκωτικών έχει εστιάσει στον τομέα της προσφοράς (παραγωγή και διακίνηση) — αδιαφορώντας σχεδόν για τον τομέα της ζήτησης. Δεν χρειάζεται όμως να είσαι οικονομολόγος για να καταλάβεις πως όταν θέτεις εμπόδια στην προσφορά ενός προϊόντος, αφήνοντας την ζήτηση ως έχει, αυτό που θα κατορθώσεις είναι να αυξήσεις τις τιμές. Η αύξηση των τιμών συνήθως μειώνει την ζήτηση ενός προϊόντος — αυτό όμως δεν συμβαίνει με τα ναρκωτικά, διότι δεν είναι προϊόν ευαίσθητο στην τιμή· ο εθισμένος θα κάνει τα πάντα, συμπεριλαμβανομένου και του εγκλήματος, για να βρει τα απαραίτητα χρήματα. Οπότε, λόγω της υπεραύξησης των τιμών στον τελικό χρήστη, κατορθώσαμε το ακριβώς αντίθετο από το επιδιωκόμενο: να αυξάνεται συνεχώς η παραγωγή ναρκωτικών και συγχρόνως να μεγαλώνουν τα κίνητρα για την στρατολόγηση αυτών που τα παράγουν και τα διακινούν. Η διαθεσιμότητα πλέον των ναρκωτικών για τους νέους, σε κάποιες περιοχές, έφτασε να είναι παρόμοια με αυτή του αλκοόλ (η Ελλάδα είναι από τις πρώτες χώρες στον κόσμο σε θανάτους νέων από ναρκωτικά). Δυστυχώς, η αποτυχία αυτού του πολέμου δεν σταματάει εδώ.
Η απαγόρευση των ναρκωτικών μπορεί να εμποδίζει κάποιους ανθρώπους από το να τα αποκτήσουν, δημιουργεί όμως άλλα τεράστια προβλήματα: γεωμετρική αύξηση της εγκληματικότητας (περίπου το 80% των υποθέσεων στα Τριμελή Εφετεία Κακουργημάτων έχει να κάνει με τα ναρκωτικά, άμεσα ή έμμεσα, όπως η εν λόγω θανατηφόρα ληστεία)· διαλύονται οικογένειες· άνθρωποι εκπορνεύονται· χτίζουμε συνεχώς φυλακές· στήνονται δικτατορίες· γίνονται πόλεμοι κοκ. Αυξάνονται επίσης οι ένοπλες συρράξεις μεταξύ των ανταγωνιζόμενων καρτέλ μιας και δεν έχουν πρόσβαση στην Δικαιοσύνη για να λύσουν τις διαφορές τους: υπολογίζεται πως περίπου το 50% των ανθρωποκτονιών στις ΗΠΑ οφείλονται στα ναρκωτικά, έτσι οι ΗΠΑ κατέληξαν να έχουν το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού, αλλά το 25% των πληθυσμού των φυλακισμένων παγκοσμίως· στο Μεξικό περίπου 180.000 νεκροί την τελευταία δεκαετία για τα ναρκωτικά· το τι γίνεται σε χώρες όπως το Αφγανιστάν και το Ιράκ, ας το αφήσουμε καλύτερα. Υπάρχει λύση σε όλη αυτή την καταστροφή;
Φυσικά υπάρχει λύση· και μάλιστα άμεση: να δίδονται τα ναρκωτικά δωρεάν στους αποδεδειγμένα τοξικομανείς σε κρατικούς χώρους με ιατρική επίβλεψη. Εκεί οι ναρκομανείς θα παίρνουν την —ελεγχόμενης ποιότητας— δόση τους (οι περισσότεροι θάνατοι στα ναρκωτικά οφείλονται σε υπερβολική δόση από την ανεξέλεγκτα αυξομειούμενη ποιότητα της ουσίας)· καθαρές βελόνες, χώροι και λουτρά· και κοινωνικοί λειτουργοί για να βοηθήσουν τους ναρκομανείς γενικότερα με την ζωή τους. Είχε δοκιμαστεί στην Ελβετία στα ‘80s με σημαντικά αποτελέσματα: ραγδαία μείωση στην εγκληματικότητα, την σχετιζόμενη άμεσα ή έμμεσα με τα ναρκωτικά· 2/3 των ναρκομανών κατάφεραν να βρουν κανονικές δουλειές, αφού δεν ασχολούνταν πλέον με το πως θα βρουν χρήματα για να αγοράσουν την δόση τους· τα περιστατικά AIDS μειώθηκαν δραστικά· 70% των ηρωινομανών λάμβαναν θεραπεία· οι θάνατοι από υπερβολική δόση ηρωίνης έπεσαν κατά 50%· η πορνεία στον δρόμο σχεδόν εξαλείφθηκε. Φυσικά αυτό το μέτρο είναι άμεσο και βραχυπρόθεσμο που απλά αμβλύνει το πρόβλημα — δεν το λύνει. Μακροπρόθεσμη οριστική λύση υπάρχει; Ναι!
Για χιλιετηρίδες τα ναρκωτικά είναι γνωστά, στις μούμιες έχουν βρεθεί ίχνη κοκαΐνης, δεν αναφέρονταν όμως ποτέ ως κοινωνικό πρόβλημα. Οι Κινέζοι χρησιμοποιούσαν για αιώνες το όπιο στην ιατρική, δεν υπήρξε διαδεδομένος εθισμός μέχρι που εμφανίστηκαν οι Βρετανοί. Επίσης για αιώνες οι βαριά ασθενείς στα νοσοκομεία και πολλοί στρατιώτες στον πόλεμο εθίζονταν στα ναρκωτικά, δεν αποτέλεσε όμως ποτέ κοινωνικό πρόβλημα (20% των Αμερικανών στρατιωτών στον πόλεμο του Βιετνάμ ήταν εθισμένοι — όταν επέστρεψαν όμως στις οικογένειές τους, χωρίς καμιά θεραπεία, παρέμειναν εθισμένοι λιγότεροι από το 5% των αρχικά εθισμένων). Ο εθισμός δεν έχει να κάνει με την ουσία — δεν εθίζεσαι στην ουσία, εθίζεσαι στην αλλαγή της διάθεσης που φέρνει η ουσία. Είναι επίσης γνωστό από τα 70s, από πειράματα με ποντίκια, πως αυτά εθίζονται μόνο αν βρίσκονται μόνα τους στο κλουβί — αν βρίσκονται μαζί με πολλά άλλα ποντίκια, σε κοινές δραστηριότητες, δεν εθίζονται.
Ο άνθρωπος, μας είπε ο Αριστοτέλης, είναι ζώον πολιτικό: δηλαδή είναι πιο κοντά στην μέλισσα, παρά στην πεταλούδα. Ένας ισορροπημένος βίος, λοιπόν, απαιτεί ο άνθρωπος να μετέχει σε μια κοινότητα ισότιμης συνύπαρξης, ώστε να είναι ευδαίμων — δεν αρκεί να είναι μόνο ευτυχισμένος (με χρήματα και αγαπούλες). Ο κάθε είδους εθισμός: smartphone, τζόγος, σεξ, φαγητό, αλκοόλ, τσιγάρο, καφές (ξέρετε πόσοι διάσημοι είναι εθισμένοι να βγαίνουν στο «γυαλί»;) είναι απλά σύμπτωμα της έλλειψης μετοχής σε μια κοινότητα· απουσία ευδαιμονίας. Σήμερα, ενώ τα τετραγωνικά στα σπίτια μας αυξάνουν, οι χώροι συνύπαρξης (όχι συνεργασίας) μειώνονται ραγδαία. Ο δρόμος προς την απεξάρτηση δεν περνάει από την ευτυχία — περνάει από την ευδαιμονία.
Σήμερα σε μια εποχή πρωτόγνωρου ακραίου φιλελευθερισμού, είναι δύσκολο να καταλάβουμε την έννοια της ευδαιμονίας που είναι περιοριστική της ατομικής ελευθερίας. Ειδικά όσοι δεν διαθέτουν βιώματα Ελληνικού χωριού, παλιάς γειτονιάς ή πολυετούς ξενιτιάς, είναι σχεδόν αδύνατον να αντιληφθούν την αξία της ευδαιμονίας. Ευδαιμονία, λοιπόν, είναι η πληρότητα που αισθανόμαστε όταν αφομοιωνόμαστε σε μια συλλογικότητα — αλλά την ίδια στιγμή την αφομοιώνουμε και μέσα μας. Η λέξη «δαίμων» σημαίνει την καλή θεότητα. Ευδαίμων λοιπόν χαρακτηριζόταν ο άνθρωπος που είχε μια καλή θεότητα μέσα του. Αυτή η μεταφυσική οντότητα ήταν η ίδια η Πόλις: το κοινωνικό σύνολο που βρίσκεται σε υπαρξιακή σχέση με τα μέλη του· είναι η μεγαλοπρεπέστερη έκφραση της εγγενούς ανθρώπινης ανάγκης του ανήκειν. Αργότερα, την Εκκλησία του Δήμου αντικατέστησε η Εκκλησία των Πιστών (οι ποδοσφαιρικές ομάδες με τους οργανωμένους οπαδούς αποτελούν έκφραση και παραφθορά αυτού του ενστίκτου του ανήκειν). Οι άνθρωποι είμαστε σαν τα νησιά· φαινόμαστε χώρια, αλλά από κάτω ενωνόμαστε.
Η αποποινικοποίηση (ακόμη και των μαλακών ναρκωτικών, που αποτελούν πύλες εισόδου στα σκληρότερα — άλλο πράγμα η φαρμακευτική χρήση) θα κάνει την χρήση των ναρκωτικών ακόμη πιο δημοφιλή, γιατί δεν έχουμε άρει τον κυριότερο πολιτιστικό παράγοντα που οδηγεί στην χρήση και μετέπειτα στον εθισμό. Ο εθισμός στα ναρκωτικά δεν είναι ατομική υπόθεση, ούτε καν κοινωνική· είναι πρόβλημα βαθιά πολιτιστικό: ο ακραία φιλελεύθερος —ατομοκεντρικός— τρόπος ζωής μας που οδηγεί σε έναν βαθιά ανισόρροπο βίο.
Ο εθισμός είναι ο τρόπος της φύσης να μας πει πως η ζωή μας κινείται υπερβολικά γρήγορα σε υπερβολικά λάθος δρόμο.
- Δες ακόμα άρθρο Συκοφαντική Δυσφήμηση
- Δες ακόμα άρθρο Σωματική Βλάβη
- Δες ακόμα άρθρο Ναρκωτικά
- Δες ακόμα άρθρο Απάτη
- Δες ακόμα άρθρο Πλαστογραφία
- Δες ακόμα άρθρο Υπεξαίρεση
- Δες ακόμα άρθρο Ανθρωποκτονία εξ Αμελείας
- Δες ακόμα άρθρο Φοροδιαφυγή
